Bobby Ellsworth - Vokal
D. D. Verni - Bas
Joe Comeau - Gitar
Sebastian Marino - Gitar
Tim Mallare - Davul

Tepeye not: Bu yazıyı yaklaşık 2 yıl evvel yazmıştım, Boo!'nun 15 Şubat 2006'daki ikinci sayısında yayınlanmıştı.

Canımın sıkılıp durduğu bir yaz günü bindim otobüse, şöyle bir Excalibur yaptım geldim. Uzun süre kaset de almamıştım. "Ne alsam, ne alsam?" diye düşünürken aklıma Judas Priest geldi. Oradaki İhsan abi koca bir kaset yığınını gösterdi. Ve dükkandaki herkes aramaya başladı Judas Priest'ın herhangi bir kasedini. Uzun bir çabadan sonra ben pes ettim artık. Motörhead sordum, yokmuş. Overkill'e getirdim sırayı, çekmece açıldı, içinden bir adet gıcır gıcır bir Necroshine çıktı.

Eve gelip dinlediğim zaman inanılmaz derecede etkilenmiştim. Hayatım boyunca dinlediğim hiç bir albüm bu kadar enerjik, hareketli, gaza getirici değildi. Gerçekten çok beğendim. Hatta yazık, Necroshine ile beraber aldığım Obituary-Back from the Dead kasedi bu yüzden gölgede kaldı resmen.

Günler geceler birbirini izliyor, ben de her saatbaşı Necroshine dinliyordum. İnanılmaz bir şeydi yahu! Kafam resmen kendiliğinden oynamaya başlıyordu. İnanılmaz derecede gaza geliyordum, böyle her şeye "Canı cehenneme!" demeye başlıyordum. Overkill'in bütün albümlerini iyi-kötü dinledim ve şunu söyleyebilirim ki, en enerjik albümleri olmuş. Subjektif bakarsam en iyi albümleri bile diyebilirim.

Albümle aynı adı taşıyan ilk şarkının girişi helikopter gibi ve ritmik bir atikliğe sahip. Sonra birden gitarlar devreye giriyor ve şov adeta başlıyor! Blitz'in vokali inanılmaz bir şekilde inişli çıkışlı bir hal alıyor bazı bölümlerde. Gerçekten çok kuvvetli ve tiz bir sesi var Blitz'in. Overkill'in gaza getirici müziğinde bunun payı büyük. Ayrıca bas gitar bir müziği bu kadar mı destekler? Gerçekten çok sağlamlaştırmış, taş gibi bir müzik çıkartmış önümüze.

Bütün şarkılar hızlı ama çok ağır. Ağırlıktan kastım, hız ya da kavranabilme değil. Bildiğimiz kilo. "Müziğin ağırlığı da mı olur" demeyin gerçekten kafanızda hissediyorsunuz bu albümü dinlediğinizde. Adamlar sert müzik yapmak için kendilerini yırtmıyorlar. Şarkıların akıcılığından hissediliyor bu resmen.

Albümde ilk kısım adeta vurup geçiriyor. Necroshine, My December (favorimdir kendisi), Let Us Prey ve 80 Cycles tam kurt dökülecek şarkılar. İkinci kısımda Revelation'da Blitz'in sanıyorum ki kızkardeşi, ufak bir vokal parçasında eşlik ediyor. Stone Cold Jesus eski zamanların kokusuna sahip. Fork Tongue Kiss genel yapı itibarıyla Just Like You şarkısına benziyor (I Hear Black albümündeki), I'm Fear ve Black Line için bir şey demeye gerek yok ama son şarkı Dead Man biraz kasıntı bir şarkı gibi geldi bana. Onca akıcı şarkıdan sonra yine akıcı bir şarkıyla bitirilebilirmiş albüm ama n'apalım, buradaki görevim eleştirmek değil, tanıtmak.

Tek kelimeyle fevkalade bir albüm bu Necroshine. Gerçekten her şeyi bir kenara bırakıp şöyle bir gaza gelmek, havanızı bulmak istiyorsanız başvurmanız gereken ilk albümdür. Şiddetle tavsiye ediyorum. Hatta elimde olsa zorla tavsiye edeceğim ama o mümkün değil bu platformda.

1. "Necroshine" – 6:03
2. "My December" – 5:01
3. "Let Us Prey" – 6:40
4. "80 Cycles" – 5:50
5. "Revelation" – 4:39
6. "Stone Cold Jesus" – 5:19
7. "Forked Tongue Kiss" – 4:02
8. "I Am Fear" – 4:30
9. "Black Line" – 4:43
10. "Dead Man" – 4:16