Tom Araya - Vokal, bas
Kerry King - Gitar
Jeff Hanneman - Gitar
Paul Bostaph - Davul

Uzun zamandır bloga yazmıyordum, bunda 1 hafta dergiye yazı yazmanın, 1 hafta sınavlara çalışmanın ve 1 hafta da bilgisayarımın bozuk olmasının payı var (gerçi sınav haftasıyla bozuk hafta aynı haftaydı). Arayı sıcak tutmak adına dergiye yeni yazdıklarımdan koyabilirdim ama henüz bunun iyi bir pazarlama yöntemi olup olmadığına karar vermeden koymayayım dedim heh heh. Sanki henüz yüzlerce kişi okuyor da burayı. Blogu tanıtmaya bile başlamadım, henüz Deviantart ve Facebook profillerime, bir de kişisel iletime koydum buranın adresini. İçerik iyice otursun ondan sonra bakarız daha daha. Neyse, gelelim konumuza, God Hates Us All albümü.

Geçen sezonun başına kadar Slayer dinleyebilirliğim sadece kariyerlerinin başından Reign in Blood'ın sonlarına doğruydu, nedeniyse Tom Araya'nın sesinin yavaş yavaş düz bir tekniğe doğru gitmesiydi. Hala da öyle geliyor ama geçen sezon Rock Am Ring 2005 performanslarını izledikten sonra, o dönemki halet-i ruhiyemin de katkısıyla başta God Hates Us All olmak üzere diğer albümleri de yeşil ışık gördü bünyemden. Başta gelmesinin nedeniyse albümün imzası niteliğindeki Disciple şarkısı tabi ki.

Oldukça öfke dolu olan bu albüm Paul Bostaph'ın Slayer ile kaydettiği son albüm. Gerilim yüklü Darkness of Christ girişiyle ilk olarak gerim gerim gerilmeniz sağlanırken albümün en ünlüsü Disciple ile en baştan bütün enerjinizi tüketiyorsunuz. Sonraki şarkılardan God Sent Death'i baya bir tutuyordum ama şimdi uzun bir aradan sonra tekrar dinleyince o kadar şişirmenin lüzumu olmadığını gördüm. Sonra New Faith var, özellikle geçen sene yılbaşı bileti alırken aklımdan geçiyordu da tüylerimi diken diken etmişti konuyla olan bir miktar uyumluluğundan dolayı. Ondan sonra albümde "çok iyi şarkı" denecek bir de Bloodline var. Geri kalanını şimdi tekrar dinlediğim kadarıyla söylemem gerekirse nasıl desem, biraz gürültü buldum. Yani vokal sürekli tavan noktasında bağırma halinde, müzikte de şöyle tam bir thrash metal keskinliği yok gibi, bilakis yine sesi tavan yapmış, genelde düz giden rifler var gibi (gibi dememin nedeni bu satırlarda albümün sonuna gelmiş olmam, kafamın şişmiş olması ve doğal olarak gerisini hatırlayamamam). Sololar genelde bildiğimiz Slayer soloları, onlarda pek sorun yok.

Taa bu albüm ilk çıktığında ufaktım ya (7 yıl öncesi yahu!), ondan o zamanlar aslında daha bir yobazdım sanırım, ya da yok yok, bugün daha yobazım, ama destekli yobazım en azından. O zamanlar, yani Show No Mercy ve Hell Awaits'ten başkasını görmediğim zamanlar (Reign in Blood bile yok yani) marketlerde bu kaseti görünce almamıştım kapağı yüzünden. Diabolus in Musica'nın da kapağını sevmemiştim, "sattı bunlar da davayı herhalde" falan demiştim almamıştım. O zamanlar da işte, destekli yobaz olabilseymişim, bu albüm şu anda bir adet "kaseti arşivimde" etiketine nail olacaktı. Ve yıllar sonra gördüm ki aslında o gördüğüm kapak, alternatiflenmiş haliymiş. Hani şu dört adet haçı dik koordinat sistemi eksenleriymiş gibi dizdikleri kapak var ya (mühendis anlatımı işte heh heh), o. Bense buraya orijinal kapağı koyuyorum. Taşıdığı mesajı falan üzerinde düşünmem ama daha güzel bir görselliğe sahip bir kapak. Belki de o kapakla satsalar alırdım kaseti yıllar evvel.

Albümü tanıtmaya başlamadan evvel aslında baya olumlu şeyler yazmayı düşünüyordum ama sanırım yanlış zamanda dinlediğim için albümü olması gerektiği kadar abartamadım. Zira kafam ütülendi, sabah okula giderken Shovel Headed Kill Machine dinlemiştim, eve geldim bir parti daha dinledim ondan, saatlerce monitörün başında amaçsızca oturmaktayım, üzerimde garip bir uyuşukluk var, görüldüğü üzere bu albüm hakkında olumlu şeyler söylemek için pek uygun bir zaman değil sanırım. Dolayısıyla hakkaten sinirliyseniz dinleyin God Hates Us All'u mesela, ya da çok enerjik hissediyorsanız. Hareket etmenize gerek yok, yine de enerji harcıyorsunuz albümü dinlerken. Eğer dinlendirici bir Slayer dinlemek isterseniz ekolayzırı kapatmanız şartıyla South of Heaven'ı tavsiye edeceğim. Günün birinde onu da yazmak dileğiyle...

Aşağıdaki listeyle ilgili not: 12 ve 15 numaralı şarkılar 2002'deki koleksiyoncunun edisyonu diye basılan albümde bulunmakta.

1. "Darkness of Christ" – 1:30
2. "Disciple" – 3:35
3. "God Send Death" – 3:47
4. "New Faith" – 3:05
5. "Cast Down" – 3:26
6. "Threshold" – 2:29
7. "Exile" – 3:55
8. "Seven Faces" – 3:41
9. "Bloodline" – 3:20
10. "Deviance" – 3:08
11. "War Zone" – 2:45
12. "Scarstruck" – 3:29
13. "Here Comes the Pain" – 4:32
14. "Payback" – 3:05
15. "Addict" – 3:41