Bobby Ellsworth - Vokal
D. D. Verni - Bas
Tim Mallare - Davul
Merrit Gant - Gitar
Rob Cannavino - Gitar

Overkill'i ben nerede gördüm dur düşüneyim bakalım. Sanırım RockArt'ın 9. sayısıydı. Bir video röportajları vardı, bir de konserden Hammerhead ile Powersurge performansları vardı. Ve ben o videoda Bobby'nin performansını görünce ağzımın oynar parçası yerçekiminin etkisine kapılmıştı. O zamanlar yine de izlediğim konser görüntülerinin sayısı bir elin parmağını geçmiyordu belki, ama yine yine de izlediğim en muazzam konser performansıydı (abes bir değerlendirme oldu tabi). Overkill ile ikinci karşılaşmam ise Gaziemir Kipa'da gözüme kestirdiğim bir müzik markette oldu. Dükkanın başında yaşlı bir amca vardı, hatta o zamanın küçüklük gazıyla kendisiyle röportaj yapmıştım yayınlarım o zamanki sitemde diye. Tabi metni hazırladım ama hiç bir zaman yayınlamadım o röportajı ayrı konu. Bir daha da sanırım görmedim. Her neyse, o dükkandan çok kaset almışımdır, bunlardan birisi de Overkill'in I Hear Black kasetiydi.

Marketten çıkıp arabaya bindik, eve dönüyoruz. Kaseti hemen taktım walkmane ve ilk Overkill albümüm çalmaya başladı. Daha önce gördüğüm videodaki şarkıları hayal meyal hatırlıyorum, hangi albümde olduklarını da bilmiyorum, acaba bu kasette olur mu diye pür dikkat dinliyorum. En fazla I Hear Black yaklaşıyor o izlediklerime, o da Bobby'nin hareketlerini gözümün önünde canlandırabilmemden dolayı.

Dinlediğim şey tam bir heavy metaldi. O zamanlar tür teşhisini koymakta oldukça başarısızdım, yeterli bilgiye sahip olmamaktan kaynaklanıyordu bu. Mesela Benediction'ın Transcend the Rubicon'ına death mi yoksa black metal mi diyeceğimi anca forumun birinde sorarak öğrenmiştim. Sonra Hypocrisy'nin aynı adlı albümüne (yine aynı yıllarda) black metal deme gafletinde bulundum ki sonrasında zaten bir süre türlerin karakteristiklerini ve örneklerini oturtana kadar da konuşmadım heh heh. Neyse, I Hear Black'te duyduğum Overkill'e heavy metal demiştim bir kere, ama grubun esas thrash metal olduğunu duyunca yine kıllandım kendimden. Ama bu sefer bir miktar haklıydım, çünkü grubu tanımak adına en yanlış albümden başlamıştım. I Hear Black, Overkill'in en yavaş, aynı zamanda en ağır (gitarların çıkardığı sesin kilosu bakımından) albümüydü. İlk bu albümü dinledikten sonra benzer bir Overkill albümü daha dinlesem çok şaşırmazdım ama şu anki halimle söylüyorum ki ikinci bir I Hear Black gelse bir çok Overkill dinleyicisi sıkılabilirdi belki.

Bu girişe göre albüm o kadar da mühim değilmiş gibi gelecek ama esas şimdi anlatmaya başlayalım bakalım. Bence I Hear Black çok güzel bir albüm. Sürdüğü 51 dakika boyunca ağır bir hava yaratıyor. Yani nasıl desem, böyle ne yaptığını bilen, olgun bir ses hakim albüme. Bildiğimiz Overkill temposundan biraz daha yavaş, ama belli karakteristik özellikler yine bizimle beraber. Mesela yer yer ve özellikle Undying'de kullanılan Bobby'nin çığlığı, D. D.'nin kendisiyle özdeşleşmiş bas tonu yine bizle birlikte. Diğer 3 pozisyondan da özellik saymak isterdim ama onları bulacak kadar teknik dinleyici değilim hala heh heh. Ama sadece pozisyondan da saymaya gerek yok. Yine kafa karıştıran sözlere sahip mesela albüm.

Albümde öne çıkan şarkılar aslında hepsi. Gerçekten hepsini çok beğeniyorum. Özellikle sevdiğim şarkılar, albümle aynı adı taşıyan şarkı, aklıma Bobby'nin sahnedeki jest ve mimiklerini getirdiği için. Feed My Head'i, kendisini anladığımı hissetmem için nakaratını anlamam yettiği için seviyorum. Hatta tam kararında bir tempoda kafa sallamaya izin verdiği için ayrıca seviyorum. Shades of Gray zaten yavaş olan albümün en yavaş şarkısı ama sözleri bir keresinde içinde bulunduğum bir durumla birebir uymuştu, ondan özel bir bağ vardır aramda. Spiritual Void direkt "haydi eller havaya" şarkısı zaten, ondan severim. Undying'e az evvel değinir gibi oldum zaten, çığlığa kadar sakin sakin ilerleyen şarkı, çalındığı konserde çığlıktan sonra ortalığı yerle bir etme üzerine yazılmış gibi sanki. Zaten bu çığlıktan albümün sonuna kadar artık bildiğimiz Overkill'i duyar gibi oluyoruz. Dağıtıyor ortalığı. Just Like You adlı son şarkı albümdeki en öz thrash metal bestesi.

Dinledikçe keyif aldığım albümlerin başında gelen I Hear Black'in kişisel nezdimde önemli olması da cabası tabi. Son 2,5 yıldır en sevdiğim grup olan ve ara ara dinleme sıklığım değişse de daha uzunca bir süre (belki de tüm hayatım boyunca) en sevdiğim grup olarak kalacak olan Overkill'in dinlediğim ilk albümü olması kaset ile aramda yeterince duygusal bağ kurduruyor bana. O yüzden, "yaşasın Overkill" diyelim, "yaşasın I Hear Black" diyelim. İyi dinlemeler.

1. "Dreaming in Columbian" – 4:00
2. "I Hear Black" – 5:37
3. "World Of Hurt" – 5:19
4. "Feed My Head" – 5:36
5. "Shades of Grey" – 5:19
6. "Spiritual Void" – 5:13
7. "Ghost Dance" – 1:46
8. "Weight of the World" – 4:07
9. "Ignorance and Innocence" – 5:00
10. "Undying" – 5:25
11. "Just Like You" – 4:13