Glenn Danzig - Vokal
Doyle - Gitar
Jerry Only - Bas
Arthur Googy - Davul

Eğer bir Amerikan vatandaşı olsam acaba Misfits için aynı şeyleri hisseder miydim bilmiyorum. Çünkü sözlerinin muhtevası korku konuları üzerine ve ben onları (en azından Glenn Danzig’li kayıtlarını) dinlerken çok eğleniyorum. Yani öyle bir eğlence ki, bu eğlence beni neşelendiriyor. Neşeli bir insan oluyorum onları dinledikçe. Halbuki korkmasam bile en azından karanlık hislere sürüklenmem gerekir sözlerine dikkat etsem. “İngilizcem manyaktır benim” diye çevreye çok güzel hava atarım ama ana dil olmayınca şarkı sözleri şarkı sırasında çok da dikkate alınmıyor işte.

1977’de kurulan grup 1983’e kadar devam ediyor, ondan sonra dağılıp 1995’te tekrar bir araya geliyor. Ama ikinci gelişte kurucu Glenn Danzig yok. Reddediyor grubu yeniden kurmak isteyen Jerry Only ve Doyle’u. En azından isim haklarını veriyor da grup yine Misfits adıyla görünüyor. Ama merchandising haklarını da paylaşmak şartıyla. Neticede grubun benim sevdiğim kısmı Danzig’in bizzat dahil olduğu kayıtlar. Çünkü yani nasıl desem, 1995’ten sonraki kayıtlar çok böyle hani Amerikan gençlik filmlerinde duymaya alıştığımız tarzda “liseli punk” diye adlandırdığım şeylere benziyor. Gerçekte benzemiyorsa da bir şeyler var ki ısınamadım. Ama 77-83 arası dönem öyle mi hiç? Son derece muazzam. O zamanlar çıkan albümlerden Earth A. D. çok güzel.

Earth A. D. ve bazen yanına konulan Wolfsblood isimli albüm en sevdiğim Misfits albümü olur mu bilmem. Aslında olabilir de. Bunda da çok güzel şarkılar var. 77-83 döneminin son albümü olan bu Earth A. D.’deki şarkılar öncekilere nazaran daha hızlı, daha sert, daha az melodik ve muhtevası daha kanlı. Bu durum tabi eğlenmeye engel değil. Hala çok eğleniyorum albüm boyunca. Bu albümün en sevdiğim yanlarından birisi şarkıların adeta tekerleme gibi olması. Aslında bu sadece bu albüm için değil Misfits’in neredeyse tüm 77-83 dönemi için geçerli. Eğlenmemin en mühim sebeplerinden birisi bu olsa gerek. Albümün geneli bağırmalı vokallerle geçiyor ama bazen bağırma anırmaya dönüşüyor ki buralar çok keyifli. Şarkılardan 3 dakikayı geçen bir tek Die Die My Darling var, o da zaten Metallica sağ olsun baya ünlüdür bu sayede. Metallica’nın meşhur ettiği şarkılardan söz etmişken Green Hell de bu albümde yer alıyor.

Basit bir müzik olan punkı böylesine zenginleştiren nadir gruplardan olan Misfits’in sadece bu albümünü değil, o dönemdeki tüm bestelerini öneririm benden tavsiye isteyenlere. Nedenini tam olarak bilmiyorum ama dinledikçe keyiflendiren bir müzik bu. Hiç karanlık değil, hatta iyice çocuklaşmak gerekirse şarkılar birer oyun gibi (evet tekerlemeden oyuna geçtik heh heh). Bütün çocuklarımız bu şarkıları benimsemeli, yağ satarım bal satarım oyununu Death Comes Ripping diye değiştirmeliler.

1. "Earth A.D." – 2:09
2. "Queen Wasp" – 1:32
3. "Devilock" – 1:26
4. "Death Comes Ripping" – 1:53
5. "Green Hell" – 1:53
6. "Mommy, Can I Go Out & Kill Tonight" – 2:03
7. "Wolf's Blood" – 1:13
8. "Demonomania" – 0:45
9. "Bloodfeast" – 2:29
10. "Hellhound" – 1:16
11. "Die, Die My Darling" – 3:11
12. "We Bite" – 1:15