Marcel 'Schmier' Schirmer - Vokal, bas
Mike Sifringer - Gitar
Sven Vormann - Davul

Tepeye not: Bu yazıyı Boo! dergisinin 39 numaralı sayısında, Şamar adlı heavy metal bölümü için yazmıştım. Burası için yazmadım yani.

Müzik kültüründe uzun yılları geride bıraktığımıza göre, "geri dönüş" kavramı artık oturmaya başladı sayılabilir. Özellikle 10'lu yıllara ayrılan müzik dönemleri, bazı tarzlara yararken bazılarına yaramıyor. Gruplar ara verebiliyor, sonra kendilerini hazır hissettiklerinde tekrar toparlanabiliyor. Söz konusu tarz heavy metal ise bir güç gösterisinden söz etmek mümkün. Hele hele "aşırılık" temasının ana unsur olduğu thrash metal için bu güç gösterisinin önemi daha büyük.

Öhöm, dosya konusuna giriş yazmıyorum. Lafı Destruction'ın geri dönüş albümüne getireceğim. Ancak hakikaten de "geri dönüş albümleri" adında bir dosya konusu yazılabilirmiş bak, konusuz kalırsam cebimde dursun. Şimdi 2000 yılına geri dönelim. 90'lar Destruction'a hiç yaramamış, Schmiersiz grup tamamen farklı bir kimliğe bürünmüş. Dönemin thrash metal gruplarının kaydığı groove etkilerinin ayyuka çıktığı 1 albüm, iki de kısa boy kayıt (EP) yayınlandı. Bunlar zaten 1999'da Schmier geri döndüğünde orijinal Destruction diskografisine girememiş kayıtlar. Tam bir üvey evlat yani. Hal böyleyken thrash metal tarihinin en yıkım dolu grubu Destruction'ın "geri dönüş" albümü, Cracked Brain'den beri grubu özleyen thrash manyaklarını daha da manyatacak bir kayıt oldu.

Tam bir gövde gösterisi. Destruction hiç olmadığı kadar, hatta olamayacağı kadar agresif, hızlı ve gamsız. The Butcher Strikes Back'in sonuna kadar Destruction'dan duyduğumuz duyabileceğimiz en hırslı, en kuvvetli şarkıları dinliyoruz. Sonrası belki bu kadar kuvvetli değil ancak bu düşüş de çok değil. Zaten oraya kadar dinlerken yoruluyorsunuz, vitesi azıcık düşürmek lazımdı.

The Final Curtain, Machinery of Lies, Tears of Blood, Devastation of Your Soul ve The Butcher Strikes Back şarkıları işte en sıkı parçalar, art arda geliyorlar. Bol bol politik, toplumsal ve dini eleştiri thrash metalin bir gereği olarak devam ederken, albüm aynı zamanda grubun geri dönüşünü de kutluyor bir yandan. The Butcher Strikes Back adından da anlaşılabileceği gibi bu görevi yerine getiriyor ve şarkıda da dinleyicilere teşekkürler sunuluyor. Ayrıca Total Desaster tekrar kaydediliyor. Bunun dışında kalan kısımsa (eleştrilerden ve kutlamadan kalan) "bakın biz ne kadar kötüyüz" tarzı bir muhtevaya sahip. Ancak bu sözleri ciddiye almadan eğlenmeye bakmak daha cazip gelmiyor değil.

Albümdeki coşkuyu tam olarak yazıya yansıtamadım sanırım ama D.E.V.O.L.U.T.I.O.N. hariç (çünkü henüz dinlemedim) (güncel not: artık dinledim :F) en coşkulu, en gürültülü Destruction albümü diyebilirim kendi adıma. Beste olarak değil belki ama prodüksiyon, kayıt, son ürün olarak... Bu düşüncemi yedirmek için zamanında eski şarkıları yeniden kaydettikleri Thrash Anthems'i kaydettiler tabi. Olsun, onu hariç tutayım. Neticede All Hell Breaks Loose, uzun süre verilen bir arada bir thrash metal grubunun ne kadar dolacağını, bunu bir anda nasıl boşaltabileceğini gösterebilen bir örnek.

1. "Intro" – 0:43
   
2. "The Final Curtain" – 4:27
3. "Machinery of Lies" – 3:42
4. "Tears of Blood" – 4:03
   
5. "Devastation of your Soul" – 4:10
   
6. "The Butcher Strikes Back" – 3:08
   
7. "World Domination of Pain" – 4:06
   
8. "X-Treme Measures" – 4:54
   
9. "All Hell Breaks Loose" – 5:40
   
10. "Total Desaster 2000" – 3:07
    
11. "Visual Prostitution" – 3:50
    
12. "Kingdom of Damnation" – 3:37